Μια χαραμάδα φως

 

Συγγραφέας: Βαγγέλης Κούτας
Εκδοτικός Οίκος: Ψυχογιός
Έτος Έκδοσης: Οκτώβριος 2010
Αρ. Σελίδων: 368

Περίληψη:

Το αγόρι μαζεύτηκε σαν ασπόνδυλο και έγινε ένα μικρό κουβάρι. Ήταν η ώρα που το χρώμα της τελειωμένης μέρας βάθαινε ανάμεσα στα αιωνόβια δέντρα. Ο πόνος στην κοιλιά και ανάμεσα στα πόδια του ήταν αβάσταχτος. Το κορμί του έκανε ανεξέλεγκτους σπασμούς. Αν πεθάνω, αν δε ζήσω έπειτα απ’ αυτό; σκέφτηκε και σύρθηκε προσπαθώντας να πιαστεί από τα λιανόκλαρα. Από τα μάτια του έτρεχαν δάκρυα. Ύστερα από λίγα μέτρα σταμάτησε αποκαμωμένο. Τράβηξε με κόπο το παντελόνι του για να σκεπάσει τη γύμνια του.  Άκουσε θόρυβο και τινάχτηκε. Ήξερε ότι ο εφιάλτης ήταν ακόμη εκεί γύρω. Έπρεπε να σηκωθεί, να τρέξει, να γλιτώσει. Εκείνος ήταν κάπου κοντά και παρακολουθούσε. Τον ένιωθε…

Μια ανθρώπινη ιστορία για τις αλήθειες της ζωής και τα παιχνίδια της μοίρας. Μια διαδρομή στα σκοτεινά μονοπάτια της ψυχής.

Σπάνια διαβάζω βιβλία ελληνικής λογοτεχνίας και ακόμα πιο σπάνια αυτά τα βιβλία μένουν τόσο πολύ στο μυαλό μου, ώστε να γράψω κάτι γι’ αυτά και να προτείνω προς ανάγνωσή. Το νέο βιβλίο όμως του Βαγγέλη Κούτα «Μια χαραμάδα φως» από τις εκδόσεις Ψυχογιός αξίζει και με το παραπάνω να συστηθούν ως βιβλία που δεν πρέπει να λείψουν από κανένα άξιο φίλο της λογοτεχνίας.

Ο συγγραφέας με μας παρασύρει στον κόσμο της ελληνικής υπαίθρου λίγο μετά τον πόλεμο σε μια ιστορία σκοτεινή όπως ήταν εκείνες οι εποχές εκείνες.

Από την περίληψη ήδη του βιβλίου γνωρίζουμε ότι πρόκειται για ένα ψυχολογικό θρίλερ, αλλά τα συναισθήματα που αναπτύσσονται στον αναγνώστη διαβάζοντας το ξεπερνούν την έννοια αυτή.

Στα πρώτα κεφάλαια ακολουθούμε την Πολυξένη που μέσα από τις κακουχίες και την απώλεια των αγαπημένων της προσώπων τελικά παντρεύεται με προξενιό έναν άνδρα που δεν θα αγαπούσε ποτέ. Μέσα από πολλές γέννες και μια μίζερη απομονωμένη ζωή η Πολυξένη γνωρίζει τον έρωτα στο πρόσωπο του όμορφου Λουκά και σύντομα μένει ξανά έγκυος.

Σύντομα όμως η χαρά της Πολυξένης και τα καρδιοχτύπια γίνονται θλίψη και ραγισμένη καρδιά. Ο Λουκάς δεν είναι ο άνδρας που η Πολυξένη είχε φανταστεί και την προδοσία του θα πληρώσει όλη η οικογένεια και περισσότερο απ’ όλους ο μικρός Χρήστος. Όπλο της θα γίνει ο ιερέας του χωριού, ο οποίος αναγκασμένος από τις πιέσεις της Πολυξένης και της μικρής κοινωνίας του χωριού θα αναγκαστεί να ξεριζώσει το μικρό Χρήστο από τη μόνη οικογένεια που γνώρισε ποτέ. Ο σύζυγος της Πολυξένης, και υποτιθέμενος πατέρας του Χρήστου θα μείνει βουβός καθ’ όλη τη διάρκεια του δράματος που θα εξελιχθεί μπροστά του.

Το παιδί θα μεταφερθεί σε ένα ορφανοτροφείο, και με αυτό τον τρόπο στο μυαλό της η Πολυξένη θα θεωρήσει ότι θα πάρει την εκδίκησή της για τις ατασθαλίες του άπιστου Λουκά.

Εκεί ο μικρός Χρήστος, αποκομμένος από τα υπόλοιπα παιδιά, θα περάσει τους τελευταίους μήνες της σύντομης αθωότητας της παιδικής του ηλικίας ψάχνοντας το λόγο που έπρεπε να πάει στο ορφανοτροφείο, αφού δεν ήταν ορφανός. Πολύ γρήγορα όμως ο παιδί θα γνωρίσει την αγριότητα που μπορεί να δείξει η κοινωνία μας σε ένα παιδί που βρίσκεται απομονωμένο. Ο βιασμός του θα παίξει το βασικό ρόλο στην ανάπλαση της παιδικής του ψυχής.

Οι αρχές του ορφανοτροφείου συγκαλύπτουν το χυδαίο αυτό γεγονός και εκθέτουν το μικρό Χρήστο, στέλνοντας το παιδί στην Αθήνα ως προβληματικό.

Το δεύτερο μέρος του βιβλίου αρχίζουμε να ακολουθούμε το Χρίστο που μας μιλάει πλέον σε πρώτο πρόσωπο, δίνοντας μας τη χροιά και το σκοτάδι που υπάρχει μέσα στην ψυχή του.

Ο Χρήστος όμως ποτέ δεν θα μπορέσει να ανοίξει την ψυχή του και μιλήσει για το γεγονός που τον σημάδεψε για πάντα. Η αγάπη δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό του και η σωματική επαφή οποιουδήποτε είδους του προκαλεί αποστροφή. Σε αυτό το σχολείο θα μάθει να κυνηγάει την απομόνωση ως μοναδικό σκοπό της ζωής, διαλέγοντας το επάγγελμα του μηχανικού και φεύγοντας στη θάλασσα όπου θεώρησε ότι θα μπορούσε να ζήσει χωρίς περισπάσεις.

Για χρόνια ολόκληρα οργώνει τις θάλασσες, κρυμμένος μέσα στο κουκούλι του δικού του κόσμου. Απομονωμένος από όλους τους ανθρώπους που είχε γνωρίσει μέχρι εκείνο το σημείο της ζωής του αρχίζει να αναρωτιέται τι είδους άνθρωπος είναι.

Η εκδήλωση των συναισθημάτων της απλής καθημερινότητας -που σε όλους φαίνεται το πιο απλό πράγμα στον κόσμο- για τον Χρήστο μοιάζει με απάτητο βουνό, πόσο μάλλον το απλό άγγιγμα από έναν άλλο συνάνθρωπο.

Καταλήγει να φύγει από το καράβι και να μείνει στην Αθήνα, όπου για άλλη μια φορά απομονωμένος θα κάνει προσπάθειες να βρει τη δική του αλήθεια και μέχρι που μπορεί να φτάσει.

Ένα οδυνηρό ταξίδι και μια καταπληκτική αφήγηση από ένα συγγραφέα που φαίνεται να ξέρει το θέμα του. Η αφήγηση αυτή της ιστορίας μας ταξιδεύει μας κάνει να νιώσουμε ευγνώμονες γι αυτά που ήδη έχουμε. Υπέροχες παρουσιάσεις θαλασσινών τοπίων, εναλλάσσονται με τις συγκλονιστικές σκηνές μέχρι το τέλος του βιβλίου που αφήνει τον αναγνώστη μετέωρο στη δική του πλάνη.